ιστορίες της νύχτας

...η μυστική συμφωνία...

Έμεινε δίπλα στην ξεθωριασμένη και παραγεμισμένη βαλίτσα, καθισμένη στο πέτρινο πεζούλι της αυλής, που αν και μισοφωτισμένο από τη λάμπα του δρόμου, έδειχνε μικρά σημάδια εγκατάλειψης. Η Ερατώ ήθελε να φτάσει βράδυ στο νησί, να μη συναντήσει γνωστούς και συγγενείς ούτε να τη δουν οι γείτονες κι αρχίσουν τις ερωτήσεις. 

Είχε πολλά που την απασχολούσαν και το μόνο που αποζητούσε ήταν να έχει λίγο χρόνο με τον εαυτόν της και βολικές στιγμές μοναξιάς. Όσο το βλέμμα της εξερευνούσε τον χορταριασμένο αυλόγυρο, οι αναμνήσεις καθάριες και ζωντανές σμιλεύουν τις μορφές, 

η συγκίνηση φορτώνει την ψυχή της με αρώματα του χθες κι αναμιγνύονται με τα δάκρυα που κατηφόριζαν στα μάγουλα της. Πόσα έζησε, πόσα πρωτογνώρισε σ’ αυτή την αυλή 

μα και πόσα όνειρα έπλαθε σαν παιδί! και τώρα? τι κάνει τώρα? πάει πάλι απ’ την αρχή ? 

οι σκέψεις σεργιανίζουν σαν συννεφιά που ετοιμάζεται να γίνει καταιγίδα.

Η μικρή χαραγμένη καρδιά στον κορμό της λεμονιάς δίπλα στην εξώπορτα με τ’ αρχικά 

“Ε+Ο” της έφερε μνήμες απ’ τον πλατωνικό έρωτα της με τον Ορέστη και την κρυφή υπόσχεση αγάπης που έδιναν τα μάτια κι η καρδιά τους, εκεί, ανάμεσα στα παιχνίδια, 

τη μελέτη και τα πειράγματα. Όλα έχουν μείνει ατόφια μέσα της. 

Ήταν τότε πριν 20 χρόνια, που πέταξε με το όνειρο της μακριά απ' το νησί, για να σπουδάσει αρχιτεκτονική, που τόσο ήθελε. Αυτό έλεγε στη γιαγιά της, όταν την έβλεπε

να μαζεύει με μικρές λεκάνες το βρόχινο νερό στα δυο μικρά δωμάτια και στην σχεδόν ανύπαρκτη κουζίνα του σπιτιού που έσταζαν απ’ το τρύπιο δώμα.

“Θα γίνω αρχιτεκτόνισσα γιαγιά και θα φτιάξω μια στέγη από κεραμίδια όπως το σπίτι 

του κυρ Θόδωρου απέναντι, που γλιστρά η βροχή έξω κι έτσι δεν θα κουράζεσαι ούτε θα βρέχεσαι μέσα στο σπίτι σου...”  Μακάρι παιδάκι μου της απαντούσε με καλοσύνη εκείνη.

Η Ερατώ απ’ τα 6 της χρόνια μεγάλωνε με τη γιαγιά Κλεώνη, ο παππούς της είχε σκοτωθεί στον πόλεμο του 1940 κι ο πατέρας της ήταν ναυτικός.

Σ’ ένα ταξίδι πήρε μαζί του τη μητέρα της που ως τότε δεν είχε φύγει ποτέ απ’ το νησί, το καράβι ναυάγησε και δεν επέζησε κανείς. Μεγάλη η θλίψη και το δράμα της κυρά Κλεώ, όπως συνήθιζαν να τη φωνάζουν, όμως η ευθύνη για τη μικρή Ερατώ, δεν της άφηνε περιθώρια ούτε για να θρηνήσει.

Με μια βοηθητική σύνταξη κι ένα πενιχρό επίδομα, πώς να τα βγάλει πέρα. 

Δούλευε εργάτρια στα χωράφια κι όποτε δεν είχε μεροκάματο μάζευε λογής, λογής άγρια χόρτα και τα πούλαγε όσο – όσο στον κυρ-Θόδωρο τον μπακάλη, για να πάρει κάποια βασικά τρόφιμα για το παιδί.

Βέβαια πολλές φορές η ζυγαριά έδειχνε παραπάνω αλλά το στρογγύλεμα γινόταν προς τα κάτω, η κυρά Κλεώ δεν ήξερε γράμματα, μα το καταλάβαινε απ'τη λοξή πονηρή ματιά του. Δεν έβγαζε μιλιά όμως, μη τυχόν μετάνιωνε και δεν της αγόραζε το εμπόρευμα ξανά.

Ήδη τα λόγια του με σαφείς υπαινιγμούς στην φτώχεια και την ορφάνια της μικρής, πολλές φορές την πίκραιναν. Δεν ήθελε να διαβάζει ο γιος του μαζί με την Ερατώ, 

γιατί είχε μεγάλα όνειρα γι' αυτόν, της έλεγε συχνά.

Η Κυρά Κλεώ με αχνή φωνή και συμμαζεμένο χαμόγελο του απαντούσε πως είναι μικρά παιδιά και δανείζεται λίγο από το χρόνο, μερικά απ' τα παιχνίδια και τα βιβλία του. 

Ήταν λίγο αυστηρή, μα πάντα συμβούλευε την εγγόνα της κι επέμενε στις πρωτεραιότητες τους. Η δική μου δουλειά είναι να σε μεγαλώσω, να σε σπουδάσω κι η δική σου είναι να διαβάζεις, να μαθαίνεις να προοδεύεις για να γίνεις ανεξάρτητη στη ζωή σου και να κάνεις αυτό που θέλει η καρδιά και ζητά η ψυχή σου, κόρη μου.  

- Τι θα πει ορφανό γιαγιά; τη ρώτησε η Ερατώ μια μέρα επιστρέφοντας από το σχολείο.

- Εκείνος που δεν έχει αγάπη μέσα του κι η καρδιά του είναι άδεια και παγωμένη σαν το χιόνι, της απάντησε με έμφαση η κυρά Κλεώ. Θύμωνε με την απονιά, την απρεπή και την αγενή συμπεριφορά του κόσμου και δεν επέτρεπε σε κανέναν να πληγώνει την αθώα ψυχούλα της μικρής.

Η Ερατώ πέρασε τα παιδικά της χρόνια, με φτώχεια με ελλείψεις, αλλά με πολλή αγάπη, 

με γλυκιά φροντίδα και σταθερή αφοσίωση στη γνώση. Μεγαλώνοντας κατάλαβε πως η γιαγιά της είχε κάνει εξαιρετική δουλειά στη μόρφωση, στο χαρακτήρα και στην ψυχολογία της.

Σπούδασε πράγματι αρχιτεκτονική, μελετούσε και σχεδίαζε με προοπτική την ανθρώπινη ανάγκη, δούλευε και πάλευε κόντρα σε νοοτροπίες σε αδίστακτες τεχνικές εταιρίες που σπαταλούσαν μπετόν και ασχήμια παντού. Η υπογραφή της φιγουράριζε στα πιο μεγάλα και αξιόλογα έργα. Ανακαίνισε πριν χρόνια και το σπίτι της γιαγιάς που ήταν πια πολύ περήφανη για τη δική της αρχιτεκτόνισσα. Μπορεί η μοίρα να με χτύπησε βάναυσα έλεγε, αλλά η σπουδαία  εξέλιξη της εγγονής μου κατά κάποιο τρόπο με αποζημίωσε.

Μόλις τακτοποιήθηκε οικονομικά η Ερατώ την πήρε μαζί της στην μεγαλούπολη για να μπορεί να την φροντίζει και την άφηνε να κατεβαίνει στο νησί μόνο τα καλοκαίρια.

Για την Ερατώ υπήρχαν μόνο υποχρεώσεις. Άφηνε τη δουλειά, το χρόνο και τα ριμαδοσυμβόλαια με dead line, να ροκανίζουν τα καλοκαίρια και γενικά το νεανικό της ανθό. Μ΄ ένα παράπονο έφυγε απ’ τη ζωή πριν από ένα χρόνιο η κυρά Κλεώ, που δεν είχε αποφασίσει να παντρευτεί ακόμα η Ερατώ της. Με χαμόγελο της έλεγε, θα γίνει κι αυτό γιαγιά, αλλά τίποτα.

Περασμένες 10 και το παχύ σκοτάδι ακόμα ενώνεται με μνήμες, με σκέψεις και συλλογισμούς για την Ερατώ. Με έναν αναστεναγμό σηκώθηκε πήρε τη βαλίτσα της 

και με βαριά βήματα διέσχιζε το πλακόστρωτο, όσο πιο αθόρυβα μπορούσε. 

Το τρίξιμο απ’ τη μικρή ξύλινη εξώπορτα όμως τάραξε την ησυχία της βραδιάς και την ίδια. Ώσπου να γυρίσει να δει τι συμβαίνει, ένα άτακτο μικρό κουτάβι έφτασε μέχρι τα πόδια της κι άρχισε να τριγυρνά γύρω της, κουνώντας την ουρά του με φιλική διάθεση. 

Εκείνη τα 'χασε, αφήνει τη βαριά βαλίτσα κι έσκυψε να το χαϊδέψει, όταν άκουσε 

μια βαριά ανδρική φωνή να καλεί τον μικρό καστανό εισβολέα. Ένας ψηλόλιγνος άνδρας εμφανίστηκε, λίγο σαστισμένος με το λουρί του σκύλου στο χέρι, της ζητούσε συγνώμη που η αυθάδης συμπεριφορά του μικρού Παζ την τρόμαξε. Ένιωσε λίγο αμήχανη στην αρχή, αλλά χαμογελώντας του απάντησε πως δεν την ενοχλούσε καθόλου, αντιθέτως τον έβρισκε πολύ χαριτωμένο. Στάθηκαν για λίγο αμίλητοι, εκείνος προχώρησε στο μισοσκόταδο, 

την αναγνώρισε και ρωτάει μ’ ενδιαφέρον, Ερατώ τι κάνεις? χρόνια έχω να σε δω, 

δεν ερχόσουν στο νησί, εγώ έμεινα εδώ και χαθήκαμε... Εκείνη ένιωσε να παγώνει το μυαλό της, ίσα που ψέλλισε, ήρθα για να μείνω, Ορέστη, μάλλον, δεν ξέρω ακόμα...

Εκείνος είχε παραμείνει στο νησί, δίπλα στον έμπορο πατέρα του, παρ’ ότι ο ίδιος ήθελε να γίνει κτηνίατρος, αλλά ο κυρ Θόδωρος ήταν ανένδοτος, εγώ σε χρειάζομαι στο μαγαζί, να βάλεις ένα χέρι βοήθειας, μα “μ’ ενέσεις στα γατιά και στα σκυλιά δε θα δεις προκοπή”, 

του ‘λεγε και του ξανά έλεγε. Έτσι δεν τόλμησε να κάνει ούτε βήμα. Άνοιξαν το πρώτο 

S. Market στο νησί, μεγάλωναν οι δουλειές κι ο κυρ Θόδωρος ευτυχισμένος απολάμβανε επί τέλους την καταξίωση του.

foto

Έλα, μη στέκεσαι εκεί, είπε χαμηλόφωνα η Ερατώ, κάνει ψύχρα, αν θες πέρασε μέσα να τα πούμε. 

Ήρθα πριν από λίγο και είμαι φορτισμένη, νιώθω άβολα που βλέπω τον κήπο και το σπίτι άδειο χωρίς 

τη γιαγιά μου, είναι η πρώτη φορά που δεν με υποδέχεται το χαμόγελο κι η αγκαλιά της. Κάθισαν στη μεγάλη σάλα του σπιτιού, εκεί, στο μεγάλο τετράγωνο τραπέζι που διάβαζαν μαζί όταν ήταν παιδιά.

Ακόμα υπήρχαν πάνω του θήκες από μολύβια γραφής και σχεδίου και μικρά χαρτονένια σουπλά με κάτι παράξενα γεωμετρικά σχήματα. Με μια ματιά έβλεπε κανείς πως κυριαρχούσαν έντονες αναφορές από την Ερατώ. Η κυρία Ευανθία που φρόντιζε το σπίτι και τη γιαγιά τα καλοκαίρια, τα είχε όλα καθαρά και τακτοποιημένα για τον ερχομό της αρχιτεκτόνισσας. 

Ο μικρός κι ατίθασος Παζ, τριγύριζε το χώρο με τη μουσούδα του να ξεφυσά τις μυρωδιές που ανακάλυπτε και πότε, πότε τους διέκοπτε αναζητώντας την προσοχή τους.  Πήρε δυο ποτήρια η Ερατώ από το παλιό σερβάν κι ένα μπουκάλι κρασί και προχώρησε προς το μέρος του Ορέστη,

- αυτό θα μας βοηθήσει να αρχίσουμε την κουβέντα μας, του είπε. 
Μίλησαν για πολλά και πολλές ώρες.

Για αισθηματικές σχέσεις που δεν καρποφόρησαν, για το κυνήγι της επιτυχίας, 
για τα οικονομικά αδιέξοδα, για την αναποδιά της ανεργίας που λόγω κρίσης αντιμετώπιζε τώρα και η Ερατώ, για την αμέριστη αγάπη και θυσίες της γιαγιάς της κι άλλα πολλά.

Απ' τα χείλη του Ορέστη δραπέτευαν ενδιαφέροντες σκέψεις με προορισμό ν' αντικρύσουν τη μυστική συμφωνία αγάπης που είχαν κάνει μεταξύ τους, όταν ήταν παιδιά!

Την αγαπούσε πάντα. Άπλωνε συναισθήματα και λόγια που κατείχαν τη γλώσσα της ψυχής, ήθελε να μην τον αποφύγει κι αυτή τη φορά.

Ήρθα στις ρίζες μου Ορέστη, να βρω τον εαυτό μου, να σκεφτώ τα παρακάτω της ζωής μου, σ' αυτή τη γωνιά με τράβηξε η ψυχή μου που έζησα με τη γιαγιά μου και μ' εσένα ...

- Ξέρεις, ποτέ δεν σε ξέχασα, ούτε έπαψα να σ’ αγαπώ όμως,

- Μα με απέφευγες τόσα χρόνια Ερατώ, τη διέκοψε εκείνος

- Μα δεν απέφευγα εσένα, αλλά τις δικές μου ανασφάλειες...

Τα βουρκωμένα της μάτια έκρυψαν τη θλίψη, τις θύμισες και τις άκομψες απειλές 
του κυρ Θόδωρου, όταν πήγε να τον αποχαιρετήσει φεύγοντας για σπουδές. 
"Να τον ξεχάσεις το γιο μου, ακούς, μη φέρει κάποιο γράμμα σου ο ταχυδρόμος, αλίμονο σου, θα σε στύψω... " σαν τιμωρία αντηχούσαν τα λόγια του ακόμα στο μυαλό της.

Ο Ορέστης άφησε το ποτήρι στο τραπέζι κι άρπαξε τα χέρια της μέσα στα δικά του, κοιτάχτηκαν στα μάτια και χάθηκαν στις διαδρομές του χθες, ένα φιλί χρειάστηκε 
για ν' ανανήψουν τη μυστική συμφωνία της αγάπης τους. 

Η νύχτα ταξίδευε στο ξημέρωμα κι ακόμα ξεδίπλωναν θύμισες, συναισθήματα, σκέψεις, ελπίδες μα και όνειρα που ξεκίνησαν ν’ ατενίζουν μια ζωή που αλλάζει, συντροφιά με την αγάπη που εξελίσσεται με αβίαστη πληρότητα ψυχής!

=========== αγάπη, ειρήνη, σεβασμό και χαμόγελα στη ζωή σας  ========== 

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στις «Ιστορίες της Νύχτας #2» 
εμπνευσμένο δρώμενο από την Αριστέα κι άλλες συμμετοχές εδώ.

=========== by koko ==========