...μικρή Χριστουγεννιάτικη ιστορία...

...σύγχρονα θαύματα...

◘ Η πόρτα έκλεισε μ’ ένα δυνατό γδούπο κι ο Ιγνάτιος προχώρησε στο μικρό σαλονάκι και σωριάστηκε σαν άδειο σακί στην παλιά πολυθρόνα. Μόλις είχε αφήσει τα παιδιά στον παιδικό σταθμό κι ο κυρ-Θωμάς από το καφενείο της γειτονιάς, που πέρασε, δεν είχε κάποιο νεότερο για δουλειά και γύρισε άπρακτος. Λογιστής στο επάγγελμα, αλλά εδώ 

και 2 χρόνια είναι άνεργος. Η γυναίκα του Οφηλία, ετοιμαζόταν να πάει στις κυρίες που φροντίζει καθημερινά. Κάποτε ήταν δασκάλα, αλλά από τότε που παραδόθηκε η χώρα σε ξένα αφεντικά, συρρικνώθηκαν τα σχολεία και οι θέσεις των εκπαιδευτικών, κι έτσι για πρώτη φορά βρέθηκε στο “φράχτη” της ανεργίας.

Με πολλά ζόρια και παρακάλια βρήκε αυτές τις κυρίες, αδελφές τη Μίνα και την Πέπη, μεγάλες σε ηλικία, η μία έμεινε ανύπαντρη κι η άλλη μόλις είχε χηρέψει, χωρίς παιδιά, 
και άλλο συγγενολόι ζούσαν την απόλυτη μοναξιά.  

Η κρίση δεν τις είχε επηρεάσει, γιατί είχαν αλογάριαστα εισοδήματα και περιουσία ανέκαθεν. Εμπόριο χρυσού και πολύτιμων λίθων, από πάππου προς πάππου...!

Τεράστια τα σπίτια, με ωραία αρχιτεκτονική δομή, μ’ επιμελημένους κήπους κι ανάμεσά τους ένα μικρότερο σπιτάκι με ωραία πέτρινη αυλή.

Ολόκληρο ταξίδι το πήγαινε έλα, για την Οφηλία, οι δουλειές πολλές, οι υποχρεώσεις δύσκολες κι αμάθητη σε τέτοια λάντζα, σε παράλογες απαιτήσεις, αλλοπρόσαλλες παραξενιές και διαταγές, λιγοψύχησε στην αρχή, μα στην πορεία, με το χαμόγελο 
της “ανάγκης” την αξιοσύνη και την καλοσύνη της, κέρδισε την εμπιστοσύνη τους κι έγινε μόνιμη οικιακή βοηθός. Σιγά – σιγά πήρε το κολάι και τα κατάφερνε μια χαρά.

◘ Εκείνο που την κούραζε όμως περισσότερο ήταν το μίσος που ένιωθε η μια αδελφή 

για την άλλη. Καταλάβαινε πως είχαν πολλά απωθημένα μεταξύ τους πως υπήρχαν αγκάθια που φύτρωναν απ' όταν ήταν παιδιά, και ρίζωσαν με τα χρόνια, λόγια κι ενέργειες που δεν αφουγκράσθηκαν ποτέ, πράξεις και συμπεριφορές ανάρμοστες, ενδοοικογενειακοί εμφύλιοι κι ανταγωνισμοί ανεξήγητοι, εδώ και μισό αιώνα. 
Άρχιζαν από το πρωί με ειρωνικούς υπαινιγμούς, με προσβολές με καυγάδες κι ως το βράδυ το κατακάθι της “χολής “ είχε γίνει ένα παχύ στρώμα μίσους στις ψυχές τους. 
Θαρρείς πως αυτός ο αλληλοσπαραγμός τους έτρεφε.

Η Οφηλία δεν άντεχε αυτόν τον αλλόκοτο τρόπος ζωής και συμπεριφοράς, άλλωστε πόσα χρόνια τους έμεναν ακόμα, κόντευαν τα 80, σκεφτόταν. 

Έκανε πολλές προσπάθειες να τις συμφιλιώσει, αλλά μάταια. Δεν είχε και πολλά αποθέματα αντοχής, τα δικά της δράματα στο σπίτι ήταν πολύ σοβαρά και άλυτα.

Η ανέχεια κι ο φόβος για χειρότερη φτώχεια μεγάλωνε, αφού ένας μισθός δεν ήταν αρκετός για να ζήσουν τέσσερις άνθρωποι και με μικρά παιδιά, οι ανάγκες ήταν μεγάλες, 

η ψυχολογία στα τάρταρα κι ούτε μια χαραμάδα ελπίδας από πουθενά.

Είχαν συζητήσει όμως με τον Ιγνάτιο να μη δείξουν μπροστά στα παιδιά ίχνος από την απελπισία και την αγωνία τους, τουλάχιστον τώρα που έφταναν Χριστούγεννα. 
Είχε στολίσει το σπίτι γιορτινό όπως πάντα για να δώσει έστω οπτική χαρά κι ατμόσφαιρα στα διδυμάκια τους!
Χρειάζονται παπούτσια δεν χωράνε πια τα ποδαράκια τους στα παλιά, λέει ο Ιγνάτιος, 
το ξέρω λέει η Οφηλία και ζεστά ρούχα συμπληρώνει, αλλά πως;;; είναι δύσκολο, 
μα θα δούμε πως θα τα καταφέρουμε, ήδη έχω πάρει  και προκαταβολές μισθών από τις “κυρίες της αυλής” όπως τις έλεγε, δεν ξέρω τι θα κάνουμε, μα ο Θεός είναι μεγάλος, θα δούμε, μόνο τα παιδιά μην καταλάβουν τίποτα... 

◘ Παραμονές Χριστουγέννων και λίγο πριν καληνυχτίσει τις κυρίες, τη φώναξε ο οικονόμος τους να πάρει μια μεγάλη καλαθούνα με τρόφημα, ποτά, φρούτα, γλυκά, παιχνίδια 

κι άλλα καλούδια για τα παιδιά! Αφού τον ευχαρίστησε ευγενικά, προχώρησε προς τα δωμάτια των κυριών συγκινημένη για να τις ευχαριστήσει από κοντά και σκεφτόταν πως θα μπορούσε να τους το ανταποδώσει.

Πρότεινε λοιπόν στις δυο αδελφές, να γιορτάσουν όλοι μαζί στο μικρό σπίτι της Οφηλίας ένα όμορφο γιορτινό γεύμα που θα έκαναν ευτυχισμένη τόσο εκείνη όσο τον άντρα με τα παιδιά της.  

Στην αρχή αρνήθηκαν κι οι δυο, γιατί δεν ήθελαν να βλέπει η μία την άλλη, μετά από μεγάλη προσπάθεια δέχτηκαν κι η Οφηλία χαρούμενη, προσπαθούσε από τώρα να βρει τις κατάλληλες θέσεις στο τραπέζι, για να μη χαλάσει η καλή τους διάθεση απ’ τη γκρίνια. 

Ανήμερα των Χριστουγέννων, μετά την εκκλησία η Οφηλία έβαλε το φαγητό στο φούρνο στόλισε γιορτινά το τραπέζι, τοποθέτησε τα δώρα των παιδιών κάτω απ’ το μικρό δεντράκι και περίμενε τους σημαντικούς καλεσμένους της!   

Οι κυρίες ήρθαν ξεχωριστά, κάθισαν διαγώνια στο μικρό μακρόστενο τραπέζι με τη γνωστή, συνηθισμένη τους ξινίλα, αλλά μ’ ευγενική και καλοσυνάτη συμπεριφορά στους οικοδεσπότες! Τα παιδιά ήταν χαρούμενα γιατί είχαν καινούργια παιχνίδια και στα νέα πρόσωπα έδειχναν ζεστή αποδοχή και οικειότητα. 
Ανάμεσα στο φαγητό, το κρασί και τις ευχές, διηγούνταν ιστορίες κι αναβίωναν θύμισες με παρελθόντες διαδρομές και μνήμες. Οι συζητήσεις άλλοτε ζωήρευαν κι άλλοτε μια υπομονετική σιωπή, σιγοψιθύριζε κάποια... υπονοούμενα.

Η Οφηλία ένιωθε να γλυκαίνει η συμπεριφορά μεταξύ των δύο αδελφών και προσπαθούσε με κάθε τρόπο να συμβάλλει ώστε ν’ αναπτυχθεί μια πιο εγκάρδια προσέγγιση και να σταματήσουν οι αμφιθυμίες, οι αβεβαιότητες οι συγκρούσεις και οι συναισθηματικές αποστάσεις κι επί τέλους να ηρεμήσουν και να μονοιάσουν. 
Με ανάμικτες τακτικές, σιγά – σιγά ξεδιπλώθηκαν όμορφα συναισθήματα κι ώσπου να τελειώσει το γεύμα οι δυο κυρίες είχαν βρει έναν συντηρητικό μεν αλλά κοινά αποδεκτό κώδικα επικοινωνίας, όπως φάνηκε μέσα από τα χαμόγελα τους και με ζεστή πρόθεση 
να επανορθώσουν καταστάσεις.

Φεύγοντας ευχαρίστησαν το ζευγάρι για το θαυμάσιο γιορτινό γεύμα, το δώρο αγάπης και συμφιλίωσης που τους προσέφεραν με διακριτικότητα, με σεβασμό και με τόση καλοσύνη!

Θέλοντας ν’ ανταποδώσουν με παρόμοια συναισθήματα οι κυρίες, παραχώρησαν 
το σπιτάκι του οικοπέδου να μείνουν εκεί με τα παιδιά για όσο καιρό θέλουν χωρίς ενοίκιο και πρότειναν μια θέση λογιστή στον Ιγνάτιο στην εταιρεία τους. 

Η Οφηλία κι ο Ιγνάτιος δεν συγκράτησαν τα δάκρυα τους για το θαύμα που βίωναν 

και για την ελπιδοφόρα νέα ζωή που θα ξεκινούσε η οικογένεια τους σε λίγες μέρες! 

Όλοι μαζί, διατηρώντας την ανθρώπινη φύση

μέσα στο φωτεινό και χαρούμενο πλαίσιο της Γεννήσεως του Χριστού 

αγκαλιάστηκαν με αγάπη κι ευγνωμοσύνη! ◘

foto

Με αυτή την ιστορία συμμετέχω κι εγώ στο χριστουγεννιάτικο δρώμενο 

της αγαπημένης φίλης μου, από το Η ζωή είναι ωραία,  Αριστέα!

Περισσότερες πληροφορίες και ιστορίες που έχουν αναρτηθεί θα βρείτε εδώ

...εύχομαι η αγάπη να μοιράζεται ειρηνικά και ταπεινά σε όλους, 

δίνοντας την ευκαιρία να γεμίζει η ψυχή μας και να βιώνουμε μικρά σύγχρονα θαύματα...

<by koko>