Η Ορχήστρα

foto

Η Ορχήστρα

Επιστρέφω σ’ εκείνες τις νύχτες

που η αγάπη ζευγάρωνε χαρές,

κι οι αναμνήσεις ραπίζουν με θρήνο

τα γιορτινά περίχωρα του χθες.

Προσπερνώ τις ουλές της ψυχής

παράκτιους δρόμους χαράς σημαδεύω

τα γυάλινα πορτραίτα κοινής ζωής

με αμυχές θρυμματίζω

τον μετέωρο κύκλο με άδειες στιγμές

δοκιμάζω να κλείσω.

Οι ώρες συρρέουν στο χρόνο

σμήνος οι θύμισες ορμούν

στο μύθο της γιορτής

ανάμεσα γλιστρά ο πόνος

κι η σιωπή νυσταγμένη μορφή

με φλέβες γυμνές

τα σύνορα οδύνης αγγίζει

με θλιμμένες, μεταξένιες ωδές!

Ξηλώνω τα ρέλια ενοχής

τις τσαλαπατημένες υποσχέσεις

δίνω ανάσες στου μυαλού τη φυλακή

με οράματα και νήπιες σκέψεις

που η ορχήστρα του ονείρου υφαίνει

μα, απείθαρχη η φωνή που κρατά το κλειδί

στη βιτρίνα του χρόνου επιμένει

πληγωμένα χαμόγελα ν’ αφήνει στη διαδρομή.

Είναι η ηχώ της πληγής σου μετέωρο τραύμα

ένα άνθος που σωπαίνει στης αγάπης το καύμα.

======•=♥=•=♥=•=♥=•=♥=•======

Με αυτό το ποίημα έλαβα μέρος στο 10ο “επετειακό” Συμπόσιο Ποίησης της μοναδικής μας Αριστέας, 

που πραγματικά αυτή τη φορά συμμετείχαν αριστουργήματα που ξεπέρασαν κάθε προσδοκία! 

Ευχαριστώ όλους όσους συνυπήρξαμε μέσα σ’ αυτό το υπέροχο ταξίδι ποίησης και στην όμορφη επετειακή γιορτή, 

που η γλυκιά πυργοδέσποινα του “η ζωή είναι ωραία ” ξέρει να διοργανώνει με καλαισθησία ήθους 

με πολιτισμική αγωγή, μ’ ευαισθησία ψυχής και όχι μόνο!

<by koko>

======•=♥=•=♥=•=♥=•=♥=•======