ποίημα

"Τα κοράλλια της ψυχής"

foto

Όνειρα που διαβαίνουνε σ’ ακρογιαλένιο κύμα

σε άβροχες κι αγνές καρδιές,

που ταξιδεύουνε με ηλιόχρυσες φτερούγες σε ορίζοντα θαμπό, μα προχωρούν, όνειρα που λικνίζονται σαν πέπλο, στο χορό της ζωής

με την ορμή της νιότης, που σαλπάρουν στα μανιασμένα θέλω τους με πυρωμένο ζήλο,

για όνειρα πιο δυνατά κι απ’ τον ήλιο!

Σμήνος οι διψασμένες πεθυμιές

που καίει το ψέμα,

άμμος το μοιρολόι της σιωπής,

όνειρα που στο διάβα τους λαβώθηκαν

κουρνιάσανε στο θέρος της ελπίδας,

και πήραν τη μορφή της αρπαγής,

όνειρα αντίγραφα, συμβιβασμένα

που οι κουρσάροι της ντροπής

λιξεύουν* στη σοδειά τους στοιβαγμένα.

Όνειρα π’ αφήνουν τον λυγμό, στα βότσαλα της μοίρας,

που άναρχοι με λασπωμένους στόχους

θερίζουν τα κοράλλια της ψυχής

όνειρα, θυσία σε τεθλασμένους φόβους,

ματωμένες χορδές οι προσδοκίες

μα κλέβει πνοές η ατσαλένια αντοχή

άγνωρος ο υπνωτισμένος θρήνος

στάζει το πείσμα ελπίδα στο θέρος της ζωής

για όνειρα πιο δυνατά κι απ’ τον ήλιο!

(λιξεύουν* : λιμπίζονται, ορέγονται, επιθυμούν) 

foto

Με αυτό το ποίημα συμμετείχα κι εγώ στο 4ο Συμπόσιο Ποίησης της γλυκιάς μας Αριστέας, όπου με τόση αγάπη και κόπο έχει δημιουργήσει κι εμείς με διάθεση και ανείπωτη χαρά "δοκιμάζουμε" τη φαντασία και το ταλέντο μας σ' αυτή την όμορφη και γιορτινή πρόκληση!

Σας ευχαριστώ από καρδιάς όλους / όλες, που με διαβάσατε ή με ψηφίσατε, ή με σχολιάσατε και συμπορευθήκαμε όμορφα, δημιουργικά και ποιητικά σ' αυτό το Συμπόσιο! 

                                 ...να υφαίνουμε όνειρα πιο δυνατά κι απ' τον ήλιο 

       φιλιά σε όλους,  by koko