Ιστορίες του καφενέ

...η συνέντευξη

Το ραντεβού ορίστηκε, το τηλέφωνο έκλεισε κι εγώ σε λίγο έπρεπε να φύγω για το σημείο συνάντησης. Τόσο καιρό περίμενα μια συνέντευξη με την κ. Αναΐς μην φτάσω και καθυστερημένα. Αν και βροχερή μέρα δεν είχε κίνηση κι ευτυχώς έφτασα έγκαιρα στον “Καφενέ” του κυρ Μιχάλη. 

Περιμένοντας την, είχα στο μυαλό μου πως θα συναντήσω μια τυπική και σοβαρή μεγαλοκοπέλα, επειδή θεωρείται επιτυχημένη και ταλαντούχα στον χώρο της κι όλες αυτές οι κάπως επώνυμες έχουν μια υπεροπτική συμπεριφορά.

Έδωσα στον κυρ Μιχάλη την παραγγελία, βολεύτηκα στην χαμηλή πολυθρόνα μου κι έριχνα διερευνητικές ματιές γύρω μου. Είναι ένα όμορφο και ήσυχο καφέ, στυλ ‘70ς με ντεκόρ από παλιά, κομψά αντικείμενα τέχνης που κοσμούσαν θαυμάσια άχαρες γωνιές στον περιβάλλοντα χώρο.

Αρχίζω να ξεφυλλίζω ένα έντυπο αρχιτεκτονικής κι εσωτερικής διακόσμησης, περισσότερο ενημερωτικά, επειδή αφορούσε το αντικείμενο της καλεσμένης μου. 

Ωστόσο ήρθε κι ο ελληνικός καφές μου, συντροφιά με γευστικά λουκουμάκια. Δεν είχε πολύ κόσμο και στο διπλανό τραπεζάκι καθόταν μια νεαρή, συμπαθητική κοπέλα, με κοντό καστανό μαλλί. Ο μισοτελειωμένος καφές της, δήλωνε πως περίμενε αρκετή ώρα μόνη κι έδειχνε λίγο σαστισμένη.

Ένα σομόν μαντήλι γύρω απ’ το λαιμό της, μάταια προσπαθούσε να μεταδώσει ένα ζωηρό βλέμμα στο θλιμμένο και χλωμό της πρόσωπο!

Φαινόταν ανήσυχη και πότε – πότε της ξέφευγαν κάτι φωνήεντα σκόρπια, προσπαθώντας να σχηματίσουν λέξεις, μα εκείνη διακριτικά τα στρίμωχνε κάτω απ’ τα λεπτά της χείλη και κοιτώντας μ’ έντονη νευρικότητα το μικροσκοπικό της ρολόι, έριχνε αμήχανες ματιές προς την πόρτα εισόδου. Το ραντεβού της καθυστερούσε όπως κατάλαβα, μα και το δικό μου επίσης. 

Ο χρόνος κυλά αλλά προσπαθώ να μην παρασυρθώ στη δίνη του κι απλά απολαμβάνω τον καφέ μου, απαντώ στις επίμονες κλήσεις κι απαιτητικές ερωτήσεις του αρχισυντάκτη μου, όταν ακούω από το διπλανό τραπεζάκι την κυρία να φωνάζει και με τεντωμένο χέρι να προσκαλεί έναν κύριο που μόλις μπήκε.

- Ερρίκο εδώ, εδώ έλα, ψέλλισε με μια χαρμολύπη θα έλεγα.

Έρχεται και κοντοστέκεται ένας κύριος ψηλός, ευθυτενής, γύρω στα 40 μ’ ένα κομμάτι εφημερίδας διπλωμένο στο χέρι σφιχτά κι ένα φθαρμένο καρό καπέλο στο κεφάλι.

– Τι γίνεται, γιατί επιμένεις να με δεις? τι θέλεις? αφού τα 'παμε δεν τα 'παμε? τι ρωτάει, ορθά, κοφτά.

- Έ, να, απαντάει εκείνη, σκέφτηκα, αφού δεν έρχεσαι στο σπίτι, να συναντηθούμε εδώ, κάθισε όμως λίγο σε παρακαλώ μην είσαι όρθιος, θέλω να σου πω....

- Σου είπα, τη διακόπτει εκείνος με υψωμένη τη φωνή, δεν έχω άλλο χρόνο μαζί σου, πρέπει να αλλάξω ρότα στη ζωή μου, πρέπει να φύγω, πρέπει να το κάνω για τη μάνα μου, για τους δικούς μου, πρέπει να κάνω ένα βήμα παραπέρα, πρέπει να το αποδεχθείς και πρέπει να σταματήσεις να μου τηλεφωνείς, κατάλαβε το....

- Αυτό προσπαθώ να καταλάβω του απαντάει εκείνη, τόση ώρα μου λες πρέπει το ένα πρέπει το άλλο, αλλά για το πρέπει της σχέσης και της αγάπη μας δεν έχεις να πεις κάτι... 

- Εκείνος σιωπηλός αυτή τη φορά, έκανε μικρούς βηματισμούς πέρα – δώθε, ώσπου ήρθε ο κυρ Μιχάλης να πάρει την δική του παραγγελία.

- Καθίστε κύριε, τραβάει την καρέκλα ο κυρ Μιχάλης κι επί τέλους ο Ερρίκος κάθεται μεν απρόθυμα δε. 

- Τι θα πάρετε; τον ρωτάει, κι εκείνος απαντά, "φαρμάκι", α, σκέτο καφέ θέλετε κύριε?

- Όχι, έναν μέτριο διπλό, η ζωή μου είναι φαρμάκι... είπε ξεφυσώντας.

Ά, δε βαριέστε, λέει με χαμόγελο ο κυρ Μιχάλης, έχει βάσανα η ζωή, αλλά το κατά πως την κουμαντάρεις έχει σημασία, ζάχαρη την τάισες γλυκό θα σου δώσει, πικρό την πότισες φαρμάκι θα σου δώσει, ότι την ταΐσεις αυτό θα σου δώσει κύριε κι έφυγε για την παραγγελία.

- Ξέρεις, συνέχισε η κοπέλα, θέλω να σου θυμίσω πως νοιώθω για σένα, για τις στιγμές και τα χρόνια που ζήσαμε, για τα όνειρα που κάναμε μαζί, εσύ μου έλεγες...

 - Ότι είχαμε πάει και τέλειωσε, απαντάει εκείνος απότομα, μου έτυχε αυτό το προξενιό κι είναι ευκαιρία, αυτή έχει λεφτά που θα ξελασπώσουμε όλοι στην οικογένεια και δεν πρέπει να την χάσω, δεν πρέπει, την απόφαση μου την έχω πάρει, τέλος, φώναξε δυνατά κι ακούστηκε σε όλο το μαγαζί.

Έπειτα σιωπή. Γυρίσαμε όλοι με τρόπο προς το μέρος τους.

Η κοπέλα βουβή σκούπιζε τα δάκρυα της, εκείνος κακόκεφος και σοβαρός δίπλωνε ξεδίπλωνε εκείνο το κομμάτι εφημερίδας και κοίταζε έξω απ’ το παράθυρο, μάλλον για ν’ αποφύγει τα βλέμματα των θαμώνων. 

Τα λεπτά ωστόσο περνάνε, γίνονται τέταρτα, γίνονται μισάωρα κι εγώ ακόμα περιμένω την κ. Αναΐς που δε λέει να φανεί κι αναρωτιέμαι, μήπως έπαθε κάτι. Μπαίνω στη

σκέψη, του γιατί και του διότι έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι και δεν μου είναι εύκολο ν' αποδεχτώ την αδιαφορία της κι αρνούμαι να παραδεχτώ, πως αγνοεί, τον προϊστάμενο μου, το γνωστό κι έγκυρο έντυπο μέσο κι εμένα την ίδια φυσικά, που κινδυνεύω να χάσω τη δουλειά μου, διότι αν δεν έρθει εκείνη, εγώ δεν έχω κάποιο άλλο θέμα να καλύψω το 2/σέλιδο κενό της πολυπόθητης συνέντευξης και πολύ εύκολα θα μου δείξουν την έξοδο... Κι έπειτα σου λένε ότι οι κακές γλώσσες φταίνε που διαδίδουν φήμες άσχημης συμπεριφοράς κι αγένειας των επωνύμων. 

Δοκιμάζω να επικοινωνήσω εγώ μαζί της, όταν ακούω έναν γδούπο κι έντονες φωνές, πάλι απ’ το διπλανό τραπέζι με το γνωστό πια ζευγάρι, γυρίζω και βλέπω την κοπέλα λιπόθυμη στο πάτωμα και τον Ερρίκο να της λέει, έλα τι έπαθες τώρα, σήκω Θάλεια με κάνεις ρεζίλι, γ@μ@το μου, βάζει την μεσοκομμένη εφημερίδα κάτω απ’ τη μασχάλη, (που δεν την έχει αφήσει στιγμή απ΄την ώρα που ήρθε), και προσπαθεί να τη σηκώσει τραβώντας την από τα χέρια.

Έρχεται κι ο κυρ Μιχάλης έντρομος, μα τι έγινε, τι έπαθε η κοπέλα, πλησιάζει κι ένας νεαρός που κοντοστεκόταν πιο πέρα κι ενώ νοιώθω ένα σφίξιμο στην καρδιά, επιχειρώ να βρεθώ κι εγώ δίπλα της με χαρτομάντιλα και μια βεντάλια στο χέρι, μήπως φανούν χρήσιμα, μήπως απαλύνουν τα σκληρά λόγια του Ερρίκου, που όπως κατάλαβα ήταν ανέτοιμη κι αδύναμη να τα αποδεχτεί. 

Η Θάλεια όμως ήταν κάτωχρη και σπαρταρούσε από αναφιλητά κι απ’ τα μπλαβιασμένα της χείλη έβγαιναν άναρθρες λέξεις χωρίς νόημα.

Ο κυρ Μιχάλης, παροτρύνει τον Ερρίκο να την ξαπλώσει στον διπλανό καναπέ κι εκείνος θα καλούσε το 166. Πράγματι, εκείνος την σήκωσε στα δυο του χέρια τη φιλούσε στο πρόσωπο και συγκινημένος την ακούμπησε απαλά στον ταλαιπωρημένο καναπέ κι εμείς οι υπόλοιποι σιγά σιγά απομακρυνθήκαμε. 

Προσπαθώ ωστόσο να επικοινωνήσω με την καλεσμένη μου, διότι ο χρόνος εκπνέει, αλλά μάταια. Σκέφτηκα να περιμένω δέκα λεπτά ακόμα και μετά αδιαμαρτύρητα να δεχτώ την όποια επίπληξη από τους ανωτέρους μου. Ήδη αντηχούν τα λόγια τους στ’ αυτιά μου, "δεν υπάρχουν δικαιολογίες, Ηλιάνα,το αποτέλεσμα μετράει"...

Ο θυμός, η αγανάκτηση κι εγώ πίναμε τις τελευταίες γουλιές κι έριχνα φευγαλέες ματιές στην Θάλεια. Όσο εκείνη πάλευε με την δυσφορία και την ασθενική της κατάσταση, ο Ερρίκος δακρυσμένος της κρατούσε το χέρι, της χάιδευε το μέτωπο και της σιγοψιθύριζε. Κατά διαστήματα έπιανε κι εκείνο το κομμάτι της εφημερίδας, σαν να ήθελε να τ’ ανοίξει, αλλά μετά το έσφιγγε περισσότερο στη παλάμη του.

Εκείνη δεχόταν σιωπηλά το κάθε του άγγιγμα, κάθε του ψίθυρο, αρκεί που ήταν απ’ τον Ερρίκο της και σιγά σιγά έδειχνε να βελτιώνεται κι η όψη της.

Ο κυρ Μιχάλης κατά διαστήματα ρωτούσε για την κατάσταση της και σαστισμένος κοίταζε το δρόμο μήπως και φανεί το ασθενοφόρο, ώσπου άξαφνα φωνάζει, ά, ήρθε επί τέλους παιδιά, ήρθε.  

Μόλις το είδε ο Ερρίκος, σκύβει στην αγκαλιά της έτσι όπως ήταν ξαπλωμένη κι αρχίζει να της μιλάει λίγο πιο δυνατά.

Το ξέρεις ότι κι εγώ σ’ αγαπώ, το ξέρεις ότι δεν θέλω να χωρίσουμε, έχω τρελαθεί με τόσα οικονομικά προβλήματα αλλά δεν θέλω να σε χάσω και να γ@μ@το μου, πετάει με δύναμη στο πάτωμα εκείνο το κομμάτι εφημερίδας που τόση ώρα κρατούσε σφιχτά, και ξεδιπλώθηκαν από μέσα δυο μπλε τετράγωνα χαρτάκια που έμοιαζαν σαν εισιτήρια. Να, δες, παλεύω για ν' αντέξω να φύγω από σένα, αλλά τελικά δεν μπορώ. Πάμε να φύγουμε Θάλεια μου, η καινούργια μου δουλειά είναι στη Θεσσαλονίκη πάμε εκεί να ζήσουμε ... 
Κι εκείνη ψέλλισε, όταν την πήρε αγκαλιά πηγαίνοντας την στο ασθενοφόρο, κι εγώ σ’ αγαπώ καλέ μου κι εγώ, καταβεβλημένη, αλλά εμφανώς χαρούμενη...

Βλέποντας τους σκεφτόμουν, ίσως και να τα καταφέρουν, η αγάπη, άλλοτε δακρύζει κι άλλοτε ελπίζει κι όπως έχει πει κι ο  
Π. Κοέλο:

“Είναι ανώφελο να μιλάς γι’ αγάπη, γιατί η αγάπη έχει τη δική της γλώσσα και μιλάει από μόνη της” 

Όπως θα έχετε καταλάβει το δικό μου ραντεβού μου δεν ήρθε ποτέ, αλλά ευτυχώς ο Ερρίκος και η Θάλεια μόλις μου έδωσαν το "θέμα" που θα ανταλλάξω με την... γκρίνια του αρχισυντάκτη μου! 

“Ανθρώπινες διαδρομές που ανασαίνουν με αγάπη 

και πορεύονται με σημάδια ψυχής”

Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή στις Ιστορίες του καφενέ.

<by koko>             

   

Οι Ιστορίες του καφενέ είναι μια ιδέα 

της Μαρίας Κανελάκη με την επιμέλεια της Αριστέας

Συμμετέχουν τα εξής ιστολόγια:

Δημήτρης Ασλάνογλου, θα φιλοξενηθεί από την Αριστέα

Αγριμιώ, http://agrimio.wordpress.com/

Έλενα, http://miakalimera.blogspot.gr/

Xris Kat, http://neraidodimiourgies37.blogspot.gr/

Κική, http://ekfrastite.blogspot.gr/

Sofia Sofaki, http://happiness-bonheur.blogspot.gr

Μαρία Νι, http://mia-matia-ston-ilio.blogspot.gr/

Γεωργία, http://armoniaart.blogspot.gr/

Κάτια, http://katitimou.blogspot.gr/

Lysippe, http://on-the-up-and-up.blogspot.gr/

Γλαύκη, θα φιλοξενηθεί από http://pistos-petra.blogspot.gr/

Κατερίνα Βερίγκα, http://positive-thinking-greece.blogspot.gr

Λεβίνα, http://levina-imagination.blogspot.gr

Δέσποινα, http://www.mamadesekrisi.blogspot.gr/

Katerina Koko, http://followkoko.blogspot.gr

Κλαυδία, θα φιλοξενηθεί από http://pistos-petra.blogspot.gr/

Έλλη, http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr/

Κατερίνα Βαλσαμίδη, http://apopsitexnis.blogspot.gr

Μαριλένα, http://marilenaspotofart.wordpress.com/

Μαρία(me maria), http://mytripssonblog.blogspot.gr/

Μαρία Κανελλάκη, http://toapagio.blogspot.gr/

Μαρία Έλενα, http://maria-elena-jewellery.blogspot.gr/

Φλώρα, http://texnistories.blogspot.gr/

Πέτρος, (Ακυβέρνητος) http://akivernitos.blogspot.gr/

@ριστέα, http://princess-airis.blogspot.gr/