το καπνοπωλείο

"Ο κόσμος είναι γι’ αυτούς που γεννήθηκαν να τον κατακτήσουν, κι όχι γι’ αυτούς που ονειρεύονται πως το μπορούν, ακόμη κι αν έχουν δίκιο" Φ. Πεσόα

Το Καπνοπωλείο 

Δεν είμαι τίποτα.

Ποτέ δεν θα ’μαι τίποτα.

Δεν μπορώ να θέλω να ’μαι τίποτα.

Πέρα απ’ αυτό, έχω μέσα μου τα όνειρα του κόσμου όλου.

Παράθυρα της κάμαρας μου,

Μιας κάμαρας, στα εκατομμύρια του κόσμου, που κανείς δεν γνωρίζει ποια είναι,  (Κι αν την ήξεραν, τι θα ήξεραν?), που βλέπει στο μυστήριο ενός δρόμου γεμάτου περαστικούς. Σ’ ένα δρόμο απροσπέλαστο για όλες μου τις σκέψεις.

Πραγματικό, απίθανα πραγματικό, βέβαια, αβέβαια βέβαιο.

Με το μυστήριο των πραγμάτων κάτω από τις πέτρες και τα όντα,

Με τον θάνατο που υγραίνει τους τοίχους και ασπρίζει τα μαλλιά των ανθρώπων.

Με το Πεπρωμένο που σέρνει την άμαξα των πάντων, μέσα από το δρόμο του τίποτα. 

Σήμερα είμαι ηττημένος, λες και γνώρισα την αλήθεια.

Σήμερα είμαι διαυγής, λες και πρόκειται να πεθάνω.

Λες και η επαφή μου με τα πράγματα δεν ήταν μεγαλύτερη

απ’ το να πω ένα αντίο, αυτό το σπίτι κι αυτή η γωνιά του δρόμου να γίνονται

μια σειρά από βαγόνια, που αναχωρούν στο άκουσμα μιας σφυρίχτρας

που αντηχεί μέσα απ’ το κεφάλι μου,

και ένα τίναγμα των νεύρων κι ένα ράγισμα των οστών καθώς πηγαίνουν.

Σήμερα είμαι συγχυσμένος, σαν κάποιος που αναρωτήθηκε, ανακάλυψε και ξέχασε.

Σήμερα είμαι διχασμένος ανάμεσα στην πίστη μου, στην εξωτερική πραγματικότητα του Καπνοπωλείου στην άλλη άκρη του δρόμου και στην εσωτερική αλήθεια του αισθήματος μου, πως όλα δεν είναι παρά ένα όνειρο.

Απέτυχα σε όλα.

Μη έχοντας κανέναν σκοπό, ίσως πράγματι όλα να ήταν ένα τίποτα.

Γνωρίζοντας τι έχω,

γλίστρησα από το παράθυρο στο πίσω μέρος του σπιτιού, κι ύστερα ξεχύθηκα στον κάμπο με προσδοκίες μεγάλες,

αλλά δεν βρήκα παρά δέντρα και χόρτα,

κι όταν υπήρχαν άνθρωποι δεν ήταν παρά ίδιοι μ’ όλους τους άλλους.

Απομακρύνομαι μ’ ένα βήμα απ’ το παράθυρο και κάθομαι στην καρέκλα. Τι πρέπει να σκεφτώ τώρα?

Πώς να ξέρω ποιος θα γίνω, εγώ που δεν γνωρίζω ποιος είμαι?

Να γίνω αυτός που πιστεύω πως είμαι? Αλλά πιστεύω τόσα πράγματα!

Κι υπάρχουν τόσοι που νομίζουν πως είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα – δεν γίνεται!

Ιδιοφυής? Αυτή τη στιγμή,

Εκατό χιλιάδες εγκέφαλοι ονειρεύονται πως είναι ιδιοφυείς, όπως κι εγώ,

Κι η ιστορία δεν θα καταγράψει, ποιος ξέρει?, ούτε έναν, και τίποτα παρά κοπριά

δεν θα απομείνει από τις μελλοντικές τους επιτυχίες....

Όχι, δεν πιστεύω σ’ εμένα.

Σε κάθε τρελοκομείο, υπάρχουν διαταραγμένοι τρελοί με τόσες πολλές βεβαιότητες!

Εγώ, που δεν έχω καμία βεβαιότητα, είμαι περισσότερο ή λιγότερο εχέφρων?

Όχι, ούτε καν σ’ εμένα.

Σε πόσες σοφίτες και μη-σοφίτες στον κόσμο,

δεν υπάρχουν αιθεροβάμονες της ευφυίας?

Πόσες εμπνεύσεις υψηλές και ευγενείς και διαυγείς –

- ναι, αληθινά υψηλές, ευγενείς και διαυγείς –

Και, ποιος ξέρει, ίσως εφικτές,

δεν θα αντικρίσουν ποτέ το φως του αληθινού ήλιου, μήτε θα ακουστούν από ανθρώπινα αυτιά?

Ο κόσμος είναι γι’ αυτούς που γεννήθηκαν να τον κατακτήσουν, κι όχι γι’ αυτούς που ονειρεύονται πως το μπορούν, ακόμη κι αν έχουν δίκιο. Φερνάντο Πεσσόα

Περίπου 7 χρόνια πριν τον θάνατό του από κίρρωση του ήπατος, ο Πεσσόα γράφει στις 15-01-1928 ένα από τα πλέον συγκλονιστικά, ευαίσθητα, τραγικά, αυτοψυχαναλυτικά,  περιεκτικά κλπ.ποιήματα (?) που έχουν ποτέ γραφεί. 

Πάνω από το διπλάσιο του ίδιου χρόνου σε ώρες, χρειάστηκε ο γράφων για να μεταφέρει στην ελληνική γλώσσα τον ασύλληπτο (και σε δυσκολία) τρόπο γραφής και σκέψης του Πορτογάλου, δαμάζοντας τον ατίθασα ελεύθερο και παιγνιώδη στίχο του, με συνεχείς αναφορές στο πρωτότυπο πορτογαλικό κείμενο καθώς και σε ποικίλες άλλες μεταφράσεις (πλην της ελληνικής, που στο ακέραιο, αν δεν κάνω λάθος, ακόμα εκλείπει – αλλά και να υπάρχει, ποιος κάθεται να ταλαιπωρείται με πνευματικά δικαιώματα, ε?) τόσο ώστε το τελικό αποτέλεσμα να προσεγγίζει όσο είναι δυνατόν το πρωτότυπο.   Πηγή:

• ◘ • ◘ • ◘ • ◘ • ◘ •

Θλιβερές ιαχές, καθυποταγμένες κι απαρνημένες συνειδήσεις  

της “κομματικής μοίρας”. Βουβές ηδονές φόβου, και πτυχές υποκρισίας, 

απάτριδες κι εξόριστοι απ’ τον ίδιο τους τον εαυτό, γυμνοί με την αδράνεια 

και το τίποτα της ψυχικής τους μοναξιάς!

Αέναη αιώρηση στα αδιέξοδα "τραύματα" που ακόμα δεν βλέπεις... 

...δύστηνε άνθρωπε!  <by koko>

Σ/Σ: Οι φωτογραφίες δεν μου ανήκουν είναι από το inernet

• ◘ • ◘ • ◘ • ◘ • ◘ •