...μνήμες

"Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα..."

Μια όμορφη ιδέα της Petra, που σκοπό έχει ν' ανασύρουμε μνήμες από τ' όμορφο μαθητικό μας χρονοντούλαπο, να ταξιδέψουμε σε τρυφερές ηλικίες και να... καταθέσουμε συμβάντα απ' τα χρόνια της αθωότητας! 
Μ' ενθουσίασε η σκέψη της και συμμετέχω με μεγάλη μου χαρά! 

Ήταν φθινόπωρο θυμάμαι, τα τελευταία βαθύχρωμα φύλλα των δέντρων στόλιζαν τον πεζόδρομο του σχολείου κι η σιγανή βροχή πότιζε τη διψασμένη γη, που άφηνε με τη σειρά της ν' αναδύεται η υπέροχη ευωδιά απ' τα φυτά και το χώμα!

Σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, λοιπόν ξετυλίγεται η δική μου μαθητική ιστορία, έχοντας ένα ωραίο και μεγάλο σχολείο, με κεραμίδια, αλάνες, κούνιες, μονόζυγους τραμπάλες, κήπους, δέντρα και λουλούδια. Ήταν το στολίδι της πόλης τότε, καθ' ότι ήταν απ' τα νεότερα κτίσματα της εποχής! Το παλιό ήταν στην ίδια θέση αλλά βομβαρδίστηκε στον πόλεμο του 1940 από τους ναζί.
Το παιχνίδι το χαιρόμασταν πάρα πολύ, συμμετείχαμε μικροί μεγάλοι, άλλοτε μικτές ομάδες κι άλλοτε μόνο αγόρια ή μόνο κορίτσια κι απ' ότι θυμάμαι, ποτέ δεν μας έφτανε ο χρόνος, πάντα θέλαμε περισσότερο! Φυσικά δεν έλειπαν οι τσακωμοί οι παρεξηγήσεις, νικητές και ηττημένοι σε μόνιμη διαμάχη!

Το σχολείο ήταν τύπου μονοθέσιο όπου για όλες τις τάξεις δίδασκε ο ίδιος Δάσκαλος. Ήταν κοντός με... φαρδιά κοιλίτσα που όμως δεν τον εμπόδιζε να εξαντλεί στο άψε σβήσε τ' αμύγδαλα και τα καρύδια ακόμα κι εν μέσω μαθημάτων, που του έφερναν πεσκέσι οι μαθητές. Αν και φαλακρός, συχνά έβγαζε απ' την εσωτερική πουκαμισένια του τσέπη τη μικρή καφέ χτένα και καλλώπιζε τα λίγα του μαλλιά. Ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί, μάλλον το έκανε από αμηχανία. Ήταν λιγομίλητος, αυστηρός κι ολίγον 
αυταρχικός. 

Τέθηκε ένας διαγωνισμός, τοπικού ενδιαφέροντος και στην προκειμένη περίπτωση, μια έκθεση, με θέμα "η αποταμίευση". Μας εξήγησε πολλές φορές, πόσο σημαντική και χρήσιμη είναι στη ζωή του ανθρώπου κ.λ.π. και πως θα βραβευθούν οι δύο καλύτερες από 5 σχολεία. Ο κάθε νικητής θα ελάμβανε από έναν κουμπαρά με κάποιο ποσόν μέσα γι' αρχή! Θέλω να κερδίσει κι ένας από εσάς φώναξε με στόμφο!

Τους κουμπαράδες τους έδινε το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, και μάλιστα μια μεγάλη αφίσα του στόλιζε τον άσπρο σαγρέ τοίχο του σχολείου δίπλα στον τεράστιο χάρτη Ελλάδος που είχε τοποθετήσει με περηφάνια ο Δάσκαλος!

Όταν το είπα στους γονείς μου, είπαν κι οι δυο με μια φωνή αν τα καταφέρεις κοπελιά μου, θα σου βάλουμε κι εμείς κάτι τι. Άρχισα λοιπόν να κάνω όνειρα πως αν κερδίσω θα μαζέψω στον κουμπαρά λεφτά, για να πάρω ένα ωραίο ρολόι, που θα με βοηθούσε να  μάθω και την ώρα πιο γρήγορα!   

Εγώ στην ηλικία των 9 ετών, είχα ενθουσιαστεί γιατί μου άρεσε να γράφω εκθέσεις, να τρέχω, να ζωγραφίζω, να χορεύω και να μιλάω Αγγλικά. Αρκετές φορές άρεσαν οι εκθέσεις μου και καμάρωνα σαν παγόνι, διότι τότε ήμουνα πολύ κοντή (μετά έγινα ...η δίμετρη του 1,68) κι ανέβαινα στην εξέδρα δίπλα στο μαύρο πίνακα (που έγραφα τις ωραίες λέξεις και παρομοιώσεις μου) και τις διάβαζα μπροστά σε όλες τις τάξεις που με άκουγαν με πολύ προσοχή!
Για να να μη σας κουράζω παραδώσαμε όλοι τις εκθέσεις μας ο δάσκαλος ήταν πανευτυχής που προλάβαμε τις ημερομηνίες και περιμέναμε με αγωνία, την νίκη ή την ήττα. Είχε μετατραπεί σε καθημερινό μαρτύριο η άφιξη ή όχι του ταχυδρόμου

Όταν επί τέλους ήρθε και παρέδωσε τον φάκελο, το χαρτί έγραφε καθαρά το όνομα μου, για το 2ο βραβείο. Επειδή όμως εγώ απουσίαζα λόγω ασθένειας, εκείνος ο ... σωστός εκπαιδευτικός, ο "δάσκαλος αποφασίζω και διατάζω", δεν περίμενε να γυρίσω στο σχολείο να παραλάβω το βραβείο μου, αλλά θεώρησε δίκαιο να το δώσει στον επόμενο συμμετέχοντα και φυσικά βραβείο και κουμπαράς πήγαν αλλού! 
Εδώ ταιριάζει άλλος είχε τ' όνομα κι άλλος πήρε τη χάρη!
Με συνοπτικές διαδικασίες είπε μόνο ότι κι εκείνος ο συμμαθητής ήταν ισάξιος, άλλωστε η επιτυχία θεωρείται ότι ήταν του σχολείου!
Εγώ έπνιξα το κλάμα μου και το μόνο που ψέλλισα ήταν ότι ήθελα να τον κρατήσω στα χέρια μου κι αν το άλλο παιδί το ήθελε τόσο πολύ θα του τον έδινα. Μεταξύ μας τώρα, δεν το πίστευα, απλά, θα τον κλείδωνα στην αγκαλιά μου και θα το έβαζα στα πόδια! 
Καταλαβαίνετε όμως την απογοήτευση και το μετέπειτα κλάμα μου? 
Κυρίως για το άδικο! Από τότε το μάχομαι και το παλεύω όπου το συναντώ! Εννοείται μετά πως δεν ήθελα να ξαναπάω σχολείο για μέρες! 
Την επόμενη χρονιά πήρε μετάθεση ο συγκεκριμένος δάσκαλος κι απ' ότι μάθαινα μετά, κάθε χρόνο πήγαινε και σε άλλο σχολείο. Γιατί άραγε?
Οι γονείς μου φυσικά μου πήραν κουμπαρά και ρολόι, αλλά ποτέ δεν αντικατέστησαν την άθλια εικόνα του δασκάλου, ούτε κάλυψαν την "ήττα" του δίκιου μέσα μου! 

Όπως και να έχει τα μαθητικά μας χρόνια ήταν τα πιο ωραία και διατηρούν τα πιο σημαντικά "φυλαχτά" της μετέπειτας ζωής μας! 

με την αγάπη μου <by koko>

Οι συμμετέχοντες είναι:

Κική από το blog http://ekfrastite.blogspot.gr/ 

Πεταλούδα από το blog http://http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/
Μαρία από το blog http:http://pnoestexnis.blogspot.gr/

Κατερίνα από το blog http://followkoko.blogspot.gr/

Άννα/Πάρος Άστεγη Καταληψίας θα φιλοξενηθεί από Πέτρα

Νάσια από το blog http://nasiasblog2012.blogspot.gr/
Κανελλάκη από το blog http://toapagio.blogspot.gr/

Αριστέα από το blog http://princess-airis.blogspot.gr/
Πέτρος από το blog http:// akivernitos.blogspot.gr/
Μαρία από το blog  http://mytripssonblog.blogspot.gr/
Αγριμιώ από το blog http://agrimio.wordpress.com/

Μαρία από το blog http://swanocean.blogspot.gr/

Aννα από το blog http:// atenizodas.blogspot.gr/2014/03/blog-post_30.html
Μαριλένα από το blog http:// marilenaspotofart.wordpress.com/
Λαμπρινή από το blog http://xwrisprogramma.blogspot.gr/

Κλαυδία Άστεγη Καταληψίας θα φιλοξενηθεί από Πέτρα
Μαρία από το blog http://www.syllegw-stigmes.gr/

Δέσποινα από το blog http://mamadesekrisi.blogspot.gr/
Έλλη από το blog http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr/
Rylie από το blog  http:// mythoughtsnotebook.blogspot.gr  
Μarilise από το blog http://katitimou.blogspot.gr/
Φλώρα από το blog  http://texnistories.blogspot.gr/

κι οι φίλοι που θέλουν να δηλώσουν συμμετοχή πατάνε: Petra .