Ελπίδα
foto |
που κουρνιάζει στην ψυχή μου
και δίχως λέξεις τραγουδάει τον σκοπό
χωρίς ποτέ να σταματάει.
Και πιο γλυκά
Ακούγεται στην θύελλα
Επαίσχυντη πρέπει να είναι η καταιγίδα
που μπορεί να ταράξει το μικρό πουλί,
που κράτησε τόσους πολλούς ζεστούς.
Το έχω ακούσει στην πιο παγωμένη γη,
Και στην πιο παράξενη θάλασσα
Ωστόσο ποτέ, ούτε στην έσχατη ανάγκη,
δεν ζήτησε ούτε ψίχουλο, από μένα.
Hope
Hope is the
thing with feathers
That
perches in the soul,
And sings
the tune without the words,
And never
stops at all,
And
sweetest in the gale is heard;
And sore
must be the storm
That could
abash the little bird
That kept
so many warm.
I’ve heard
it in the chillest land,
And on the
strangest sea;
Yet, never,
in extremity, It asked a crumb of me.
Ένα μικρό αφιέρωμα μιας κι έφυγε 15 Μαΐου 1830, αν και όχι τόσο διάσημη όσο ήταν εν ζωή,
πλέον θεωρείται, μαζί με τον Ουώλτ Ουίτμαν, από τους πιο αναγνωρισμένους
και αντιπροσωπευτικούς Αμερικανούς ποιητές του 19ου αιώνα.
Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της μένοντας αποκλεισμένη στο σπίτι των γονιών της στο Άμερστ
και ολόκληρη η εργογραφία της παρέμεινε ανέκδοτη και κρυμμένη μέχρι
και το θάνατό της, αφού τέσσερα χρόνια μετά, δηλαδή το 1890
δημοσιεύτηκαν τα Ποιήματά της. (πηγή)
♥~❈~♥~❈~♥~❈~♥~❈~♥~❈~♥~❈~♥~❈~♥ ♥~❈~♥~❈~♥~❈~♥~❈~♥~❈~♥~❈~♥~❈~♥
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.